Decembermaand

De decembermaand is altijd al een bijzondere maand geweest voor iedereen. Sinterklaas, Kerstmis, de jaarwisseling, en dit alles in dagen die korter lijken door het vroeg vallen van de avond. December is een maand met een feestelijk tintje, vrolijkheid, uitgelaten zijn, cadeautjes enzovoort. Dit geldt voor de meeste mensen.

En hoe is deze maand dan voor mensen die een dierbare missen? Hoe is dit voor mensen die bijvoorbeeld voor de eerste keer alleen zijn met deze dagen?

Als in een gesprek of in de wandelgang de feestelijke maand aan bod komt, en het verlies van onze dochter komt ter sprake, dan hoor ik helaas nog heel vaak; “Jullie hebben het ondertussen toch wel een plaatsje kunnen geven”, of “het is nu al zolang geleden, de ergste pijn heb je nu toch wel gehad?” Ongelooflijk!

Ook op de 2 Thema-avonden Omgaan met Verlies in oktober en november dit jaar, was dit een aandachts- en gesprekspunt voor iedereen op die avond. De vraag kwam dan ook vrij snel naar voren; Waar kan je dan terecht met jouw verlies, verdriet en onbegrip, als mensen uit je omgeving hierin niet met je mee kunnen gaan?
Bij lotgenoten, want mensen die geen ervaring hebben met een verlies waarmee de ander worstelt, kunnen niet begrijpen wat dat voor degene in kwestie betekent.

Het gemis in deze decembermaand is enorm groot, extra groot. Het gevoel van het samen zijn is niet merkbaar, omdat juist deze maand een maand is waar alles draait om het samen zijn. Je mist tenslotte een waardevol en liefdevol mens om je heen, die juist met deze dagen erbij had moeten zijn, maar nu een grote leegte achterlaat.

De decembermaand is voor mensen die een dierbare verloren zijn een hele moeilijke maand. Een maand waar je het gemis en daardoor het verdriet veel meer voelt dan anders. Je hebt gewoonweg geen zin in deze dagen, die in het verleden beduidend anders waren.

Een knuffel, een hand op je schouder in deze dagen, is een heel warm en liefdevol gebaar. En enorm waardevol, vooral voor de mensen die iemand moeten missen.